Ne kadar yakındı? Kimin evi vuruldu?

Sokağa çıktığımızda komşularımızın koştuğu yöne baktık. Vurulan bina, ailemin evinden sadece bir aşağıda, birkaç metre uzakta, dört katlı bir apartmandı.

Sokakta moloz gördük ama başka pek bir şey göremedik çünkü polis bizden bir an önce eve dönmemizi istedi. Bunun bir “uyarı” füzesi mi, yoksa ana saldırı mı olduğundan emin değillerdi.

Eğer bu bir “uyarı” füzesiyse, bu, yaklaşık 15 dakika içinde daha büyük, daha şeytani bir füzenin aynı eve inip onu yok edeceği anlamına geliyordu.

Sokağın karşısındaki komşular, harap olmuş binadan kaçan ailelere kucak açarak onları evlerine götürdüler, benim ailem de tekrar içeri girip zemin katta toplandı.

Sessizce birbirimize baktık, bazı gözler yaşlarla parlıyordu. Sinirlerimiz o kadar gergindi ki bedenimin içinde çığlık attıklarını duymayı bekliyordum. Yeni bir saldırı olur mu?

Ambulans seslerini duyduk. Kim yaralanmıştı?

Dünyanın herhangi bir yerinde bundan daha büyük bir füzenin nasıl olabileceğini merak ettim. İnsanlar bu kadar korkunç bir şeye nasıl katlanacaklardı?

Yeterince zaman geçtikten ve evdeki toz biraz dindikten sonra, insanların dışarıda dolaştığını duyduk ve dışarı çıkmaya karar verdik.

Sokakta düzinelerce insan yıkılmış binanın etrafında toplanmıştı; sersemlemiş sakinler evlerinin, geçmişinin, anılarının, yataklarının yerini alan molozlara bakıyorlardı; hepsi gitmiş.

Tekrar içeri girdik. Aslında dışarıda yapabileceğimiz hiçbir şey yoktu, bu yüzden tozla kaplı evimize ve eşyalarımıza bakmak için tekrar içeri girdik.

Arkadaşlarımızdan ve akrabalarımızdan düzinelerce mesaj ve telefon gelmeye başladı ve iyi olup olmadığımızı sordu.

Kız kardeşim alaycı bir şekilde şunları söyledi: “Bugün haber bizdik.” Her zaman kara mizahıyla tanındı.

Konuşamadığım için bebeğimi kucağıma alarak en yakın kanepeye çöktüm. Her nasılsa, bir mucize eseri, bütün bu süreç boyunca uyumuştu ve ben de bu seslere uyanmadığı için Tanrı’ya şükrediyordum.

Uyanık olan çocuklar solgun yüzlerde geniş gözlerle bize bakıyorlardı. Yeğenlerimden dördü dört yaşından küçük ve annelerinin yüzlerine baktığımda onları bu travmadan koruma konusunda hepimizin aynı derecede çaresiz olduğunu biliyordum.

Bomba sesleri gecenin geri kalanında olduğu gibi hâlâ devam ediyor.

Bu artık normalleşti, bir duraklama olduğunda kendimi bir sonrakinin gelmesini beklerken buluyorum.

Gece gündüz, mermiler çarpınca ev sallanıyor ve hayatlar yok oluyor.

Bu ancak aralıksız soykırım bombalaması olarak tanımlanabilir.

Korkunç ve çılgınlığın ötesinde.