Haniyye şehid Oldu; Rabbim Bizi Cennetinde Buluştursun Mu?

Haniyye şehid oldu; Rabbim bizi cennetinde buluştursun mu?

Haniyye şehid oldu! Rabbim bizi cennetinde buluştursun mu?

Müslümanlar arasında bir ruhban sınıfı oluşmaya başladı farkında mısınız? Büyük adamları, mücahidleri yücelterek, bütün sorumluluğu onların omuzuna yükleyerek varlığımızı devam ettirmeye çalışıyoruz. Ölülerimiz bizim geçmişimizdir. Bedenler ölür. Fikirlere kurşun işlemez! Ölüleri çok anmaya başladıysak bu bizim ölü olduğumuzu gösterir. Sağlamasını siz yapın.

Haniyye, ebedi aleme göçtü. Son nefesine kadar mücadele etti. Her yıl ölüm yıldönümünde anarak mı onurlandıracağız onun mücadelesini? Gıyabi cenaze namazında mı yapacağız son görevimizi? Rabbim bizi cennetinde buluştursun istiyorsak konforumuzdan ve canımızdan vazgeçmemiz gerektiğini biliyorsunuz değil mi? Rahat koltuklarımızda attığımız tivitler bizi kurtaramayacak.

Haniyye ile başbakanken Gazzede başbakanlık makamında görüşmek nasip olmuştu. Böyle adamların yanında titriyorsunuz. İnançları ile eziyorlar sizi. Bu hissi birkaç kişinin yanında yaşadım sadece. Gazi Hüseyin Ahmed, Halid Meşal, İsmail Haniyye ve Necmettin Erbakan. Bu adamların ortak yönlerine baktığınızda inançları, sarsılmaz iradeleri ve mücadelelerini bulacaksınız. Videolarını izleyeceğimize yola düşmek, sözlerini ezberleyeceğimize her zaman hakkı haykırmak zorunda olduğumuzu anladığımızda yol almaya başlayacağız. Ucu belki sevdiklerimize dokunacak. Bir bildiği vardır diyemediğimiz noktada çözüme yaklaşacağız.

Anlatacağım.

Bu ülkede yıllarca devlet tarafından toplanan Filistin yardımlarının El Fetih’e verildiğini biliyorum. 7 Ekim’den bu yana diplomatik ve askeri olarak hiçbir hakkımızı kullanmadığımızı biliyorum. Yola çıkacak olan yardım gemisine Türkiye dahil hiçbir ülkenin bayrak vermediğini bu yüzden geminin demirli kaldığını biliyorum. İsrail ve Amerika’yı şeytanlaştırması gereken bir güruhun İran’ı daha tehlikeli bulmasının kime fayda sağladığına kafa yoralım mı biraz? Bir konuyu netleştirelim. Saddam ile Amerika arasında kalırsam Saddam’ı seçerim. İran ile Amerika arasında kalırsam İran’ı seçerim. Problemlerimizi sıralamayı öğrenmeliyiz. Dinin bir otoritesinin olmadığı bu dünyada mezhepsel farklılıklarını tartışarak, birbirine düşman olarak çözeceğine inanan kıt akıllarla anlaşmak zor biliyorum. Ve artık inanıyorum ki müslümanların bir araya gelememesindeki en büyük etken müslümanların kendisidir!

Gazze bir turnasol kağıdı gerçekten. Bizim yaşadığımız zamana denk geldi, bu da bizim imtihanımız. Elimizden geleni yapmadan, konforumuzdan vazgeçmeden ne insanlık ne de Müslümanlık iddiasında bulunmak zor geliyor bana. İnsan olmak müslüman olmanın ön şartıdır, biliyorsunuz değil mi?

Dünya ile olan bağımız korkutucu. Dünyadan alacaklı yahut bu dünyaya borçlu olduğumuz için Filistin adına harekete geçemiyoruz gibi geliyor bana. Onları anlamamız da mümkün olmuyor. Onların inancı bizi korkutuyor. Adamlar hiç düşünmeden ölümü göze alıyor! Niye yapıyorlar ki? Hayat güzel, para kazanalım, Afrika’da kurban keselim, Gazze de bir yetime sahip çıkalım ama ölmek nedir?

Biz müslüman olmayı, son nefesine kadar malımız ve canımız ile mücadele etmemiz gerektiğini unutmuşuz. Gidenlerin arkasından türkü yakmak bizi kurtaramayacak. 7 Ekim’den bu yana dünya ile bağımı azaltmaya çalışıyorum. Şu an Gazze’ye gidiyoruz deseniz düşünmek için zamana ihtiyacım olmaz. Bu çağrı haricinde yapılan ve yapılacak olan her işi her sözü, her kelimeyi gereksiz ve amaçsız buluyorum! Ceplerimize taş doldurup çıkalım yola. Hiç olmazsa bir taş atalım. Kafiri bulacağına inanarak yapalım bunu. Yoruldum artık. Yazmaktan, konuşmaktan. Bir ara araba fabrikası kurmak için babayiğit aranıyordu, hatırlıyor musunuz? Ben de bir tane cesur yönetici arıyorum. Mühür elindeyken olacakları düşünmeden mührün hakkını verecek, destan yazacak, bir çağ kapatıp yeni bir çağ açacak yürekli bir lider arıyorum. Vakit tam da bu vakit. Vicdanlar hazır, dünya insanları hazır. Tek eksik bir ses, bir nefes.