Alman ekonomisinin militarizasyonu
Arbeit Zukunft
Rusya’nın Ukrayna’ya saldırısı, Almanya’nın hızla militarizasyonunun başlangıç noktasıydı ve buna medya ve siyasetten gelen büyük bir destek eşlik ediyordu. Federal hükümet, sözde „Savunma kabiliyetini güçlendirmek“ için inanılmaz derecede yüksek özel fonlarla başlayarak, kısa süre sonra Almanya’nın „savaş kabiliyetini“ açıkça yaymaya başladı. Televizyon ana haber bülteni, Alman sivil sığınaklarının durumu hakkında haber yayımlarken, aynı zamanda Alman silah endüstrisinin yöneticileri, satışlar ve hisse senedi endeksleri bir gecede katlanarak arttığı için şampanya mantarlarını patlattı. Ancak “savaş mücadelesini” tamamlamanın yolu parlamentodaki, yazı işleri bürolarındaki ve idari makamlardaki savaş çığırtkanlarının boş sözleriyle bitmiyor. “Savunma” Bakanı Pistorius, gelecekte zorunlu anketler yardımıyla uygulanacak olan zorunlu askerlik hizmetinin yeniden uygulamaya konmasına yönelik konseptler üzerinde açıkça çalışıyor. Ancak Almanya’nın “savaş kabiliyetini” yakalamak isteyen hiç kimse, birkaç bin gencin ilave olarak istihdam edilmesiyle yetinemez. Ve böylece son birkaç ayda şu giderek daha açık hale geldi: Federal hükümetin ekonomi politikası aynı zamanda planlanan yeniden silahlanmaya ve Almanya’nın genel savaş hazırlığına da net bir şekilde odaklanıyor. „Her düzeyde seferberlik!“ sinyali veriliyor.
Alman federal hükümetinin devasa yeniden silahlanma çabalarının ön saflarında, 2022’den itibaren 100 milyar euroluk inanılmaz derecede yüksek özel fon yer alıyor. Alman ordusu Bundeswehr’e yapılan bu büyük mali enjeksiyon, Scholz’un ‘dönüm noktasının’ başlangıcını işaret ediyordu ve işçilere yeni bir gelişmenin açıkça sinyalini vermeyi amaçlıyordu. Artık yeni dönem başlamalı. Bu yeni dönem, SPD Başkanı Lars Klingbeil’in 2022 ortalarında ifade ettiği gibi, dünyada „yeni Alman liderliği“ zamanlarıydı. Özel fonu, Alman federal bütçesindeki yıllık askeri bütçedeki korkunç artış yakından takip ediyor. Bu arada, Ukrayna’ya kesintisiz silah teslimatı, Alman ordusuna cephaneliklerdeki eski teçhizattan kurtulma ve ek büyük miktardaki parayı Alman askeri teçhizatının kapsamlı bir modernizasyonunu gerçekleştirmek için kullanma fırsatı sunuyor. “Yeni liderlik rolü” için yeni bir güç oluşturuyor bu. Aynı zamanda Batılı silah sistem ve teçhizatının kullanılmasının silahlanma stratejisi açısından da avantajları bulunmakta. ABD ve Almanya’daki silah üreticileri halihazırda savaş ekipmanlarını maksimum gerçekçi koşullar altında test etmekten pasif olarak yararlanıyor. Örneğin, Amerikan Abrams “M1E3” ana muharebe tankının son versiyonu, Ukrayna’da mühimmat, silah sistemi, yapı, ağırlık, tahrik, elektronik yardım ve iletişim sistemleri ile kamuflaj alanlarında kazanılan deneyimlere dayanarak bazı derin optimizasyonlara tabi tutulacak. Sağlanan mali kaynakların yardımıyla ve aynı zamanda Ukrayna savaşından elde edilen askeri-stratejik bulguların da yardımıyla gerçekleştirilen kitlesel yeniden silahlanma, Alman tekelci sermayesinin üretim kapasitelerinin güvenli bir şekilde kullanılmasını sağlamasına ve çeşitli yerlerde kârları güvence altına almasına yardımcı oluyor.
Ve bu sadece Diehl, Rheinmetall, Kraus-Maffei Wegmann ve diğerleri gibi silah üreticilerini etkilemiyor. Özellikle mikroçip ve yarı iletken endüstrileri son yıllarda dünya çapında “savunma” politikası çabalarının odak noktası haline geldi. Ukrayna’da iki yılı aşkın bir süredir devam eden savaş, bu modern endüstrinin bir ülkenin askeri egemenliği açısından ne kadar temel bir konumda olduğunu gösterdi.
Savaşın başlamasının hemen ardından Batılı devletler Rusya’ya karşı geniş kapsamlı yaptırımlar uyguladı ve öncelikle Rusya’nın büyük ölçüde bağımlı olduğu uluslararası çip ve yarı iletken tedarik zincirlerini hedef aldı. En son silah ve iletişim teknolojilerini üretmeye devam etmek ve dolayısıyla savaşı sürdürmek için mikroçipler ve yarı iletkenler günümüzde vazgeçilmez. Kısa bir süre sonra, Rusya’nın Batı ülkelerine uygulanan çip ambargosunu aşmaya çalıştığı iddia edilen Çin bulaşık makinelerinin dikkate değer miktarda satın alındığına dair haberler geldi. İster asker nakillerinde, muharebe tanklarında, savaş uçaklarında ve insansız hava araçlarında „basit“ piyade teçhizatı, elektronik hedef desteği, iletişim ve konumlandırma sistemleri olsun, ister son teknoloji ürünü güdümlü füzelerde yerleşik elektronikler olsun: mikroçipler, modern sistemler için temel öneme sahiptir. savaş ve bu nedenle federal hükümet bu alana kapsamlı mali enjeksiyonlar sağlamaya hazır. Çip üreticisi Intel’e Magdeburg’da bir üretim tesisi kurması için daha önce 10 milyar euro söz verilmişti. Intel yakın zamanda fabrikanın inşaatını durdurdu ve federal hükümetin tutumu hâlâ ortada. Şimdilik Şansölye Scholz’un mayıs 2024’ün sonunda hedefini formüle etmesi sebepsiz değil: „Almanya, Avrupa’da yarı iletken endüstrisinin merkezi olmak istiyor.“
Silahlanma stratejisi açısından önemini daha fazla tartışmaya gerek olmayan çelik sektörü, son aylarda milyarlarca dolarlık sübvansiyon almanın da mutluluğunu yaşadı. 7 milyarı aşan sayısıyla dört büyük çelik şirketine üretim tesislerini modernleştirme konusunda „destek vermek“ isteniyor. Federal hükümet son yıllarda binlerce çelik işçisini ThyssenKrupp Steel, AcelorMittal, Stahl-Holding-Saar ve Salzgitter AG’ye yönelik bu sübvansiyon önlemlerine başarıyla dahil etmeyi başarırken, aynı çelik şirketleri şimdi binlerce işçiyi işten çıkarma tehdidinde bulunuyor. Tanklar için çeliğe ihtiyaç var, gemiler için çeliğe ihtiyaç var. Şirketlere verilen bu milyarlarca dolarlık hediyenin amacı ne? Kesinlikle iş güvencesi sağlamak değil.
Ve federal hükümetin gemi inşasında da “savaşa hazır” rotası devam ediyor. Birkaç hafta önce Şansölye Scholz, „sivil gemi inşası“ kisvesi altında, devasa yolcu gemileri üretimiyle tanınan Meyer Grubunu 400 milyon euronun yardımıyla „kurtarmayı“ kabul etti. „Binlerce işten tasarruf“ kisvesi altında gizlenen şeyin aslında şimdi dağılan trafik lambası koalisyonunun bir sonraki büyük „savaş benzeri“ darbesi olduğu ortaya çıktı. Çünkü Papenburg Tersanesinin meşhur imajının arkasında uzun süredir Turku (Finlandiya) ve Rostock’taki diğer tersanelerle birlikte bir grup var. Ve Rostock’taki „Neptun Werft“ halihazırda Alman donanması için iki adet „deniz yakıt ikmal sınıfı 707“ (tanker) üretiyor. Bu “kurtarma” ile devlet, yalnızca devam eden savaş gemisi üretimini güvence altına almakla kalmıyor, aynı zamanda Papenburg’daki ABD’nin en büyük uçak gemileri boyutunda gemiler üretebilecek kadar büyük tersane üzerindeki nüfuzunu da güvence altına alıyor.
Artık eski ya da yeni federal hükümetin hızla militarizasyonundan kurtulabilecek hiçbir düzey veya alan kalmadı. “Sivil” ekonomi politikası bile Alman emperyalizminin savaş dansıyla giderek daha açık bir şekilde uyumlu hale geliyor. Bunun bedelini işçi sınıfı ödüyor: İster sosyal güvenliğin, eğitimin ve sağlığın küstahça yağmalanması şeklinde, ister ABD’nin orta menzilli füzelerinin konuşlandırılmasıyla nihayet Alman topraklarına ulaşan savaş tehdidi şeklinde olsun. Federal hükümet işçi sınıfını bir “dış tehdit”ten korumuyor. İşçi sınıfı pahasına Alman tekellerinin ve Alman emperyalizminin çıkarlarını koruyor.
Çeviren: Semra Çelik
Kaynak: Yenihayat.de
